Komentarze: 1
... niecałe 3 tygodnie.. 19 dni.. i wreszcie dam upust tym wszystkim uczuciom, które kłebią się gdzieś wewnątrz mnie. Nie będę się już powstrzymywać, bo to nie ma najmniejszego sensu. Wiesz, co sobie ostatnio pomyslałam? Życie jest zbyt krótkie i zbyt cenne, żeby je tak marnować. Te wszystkie analizy, rozwalanie zdarzeń na czynniki pierwsze.. po co nam to? Najważniejsze dla mnie jest to, co tu i teraz.. Zresztą i tak wszystlo zależy od woli Wielkiego Architekta. . .
Tęsknisz za mną choć troszeczkę? Może i tak, ale na pewno nie tak mocno, jak ja..
Czasem, gdy milczysz, dopadają mnie jakieś natrętne, paskudne myśli, że to jest pozbawione sensu, nieracjonalne.. i w co ja się pakuję? Ale biję się z nimi i chyba wygrywam.. Nawet Asiulę przekonałam, że tak musi być. Nie ma innej opcji! :) Powiedziała tylko: " moje zdanie tak naprawdę nie ma tu nic do rzeczy, jesli on daje Ci szczęście to super. Jesli Ty będziesz szczęśliwa, ja też.." Mądrą mam przyjaciółkę, prawda?
Niedobrze się dzieje..
i choćbym miała nie zatańczyć
i zginąć jak ćma w ogniu Twoich oczu
i rozpłynąć się między Twoimi dłońmi
i choćby Twoje imię było ostatnim słowem na moich ustach
nie cofnę się. . .